THEO BOS: VOOR ALTIJD MISTER VITESSE
Theo Bos werd geboren op 5 oktober 1965 geboren in Nijmegen. Zijn 'echte' ouders stonden hem af aan de de familie Bos uit Arnhem. Hij had een goede jeugd. Hij groeide op in de Arnhemse volkswijk De Geitenkamp. Theo was een groot fan van Vitesse. Hij ging elke zondag naar stadion Monnikenhuizen om daar zijn ' cluppie ' aan te moedigen. Eerst stond hij op een tribune achter het doel met zijn ouders. Later verhuisde hij naar de jongenstribune aan de overkant toen hij zelf in de jeugd van Vitesse speelde. Hij was veel te vinden op de velden van Vitesse. Op De Geitenkamp had hij nauwelijks rust. Er was altijd bezoek of er was weer wat anders. Dat is iets waar Theo later geen last meer van had. Theo werd al gauw gescout voor Vitesse. Hij had er een fijne tijd ondanks dat hij bijna werd weggestuurd. Hij had lopen klooien met shampoo onder de douche. Kwajongensstreken dus. Theo debuteerde in 1983 voor Vitesse. Het speelde nog in de eerste divisie. Zijn ouders bleven altijd trouw aan dezelfde tribune , dus Theo wist altijd waar ze zaten. Zijn vader was natuurlijk apetrots , maar zei wel elke keer na een wedstrijd dat Theo slecht had gespeeld. Theo maakte de stormachtige ontwikkeling van de club mee. Hij promoveerde met Vitesse in 1989. Het team bestond uit Vitesse-legendes. Theo, John van den Brom, Edward Sturing en Raimond van der Gouw. Het zelfde jaar overleed zijn vader. Veel te vroeg. Theo had er moeite mee. Ook omdat dat eerste jaar in de Eredivisie een enorm succes was. Vitesse behaalde Europees voetbal en dus kon zijn vader dat niet meer meemaken. Theo's moeder daar in tegen wel. Die ging overal mee naar toe. Maar ook Theo's moeder overleed te vroeg. Theo zocht steun bij zijn jeugdheld en vriend Henk 'Charly' Bosveld. Hij kon goed met hem opschieten evenals met zijn dochter. Er werd in 1995 bekend gemaakt dat er een nieuw stadion voor Vitesse zou komen. Dit project heette: Het Gelredome. Theo had ook nog een aanbieding van SC Cambuur gekregen in die tijd. Hij twijfelde , maar hem werd geadviseerd te blijven. Helaas mocht Theo geen afscheidswedstrijd spelen op Monnikenhuizen. Dit vond plaatst in 1998 in het Gelredome tegen Schalke 04. Privé ging het eindelijk weer wat beter met Theo. Na de scheiding van zijn ex-vrouw , waar hij twee kinderen mee had, ontmoette hij Marieke. Waar hij tot de dag als vandaag mee getrouwd is.
Theo stopte met voetballen en ging in het trainingsvak. Hij werd assistent van o.a. Ronald Koeman. Hij stond in 2005 bij FC Den Bosch voor het eerst op eigen been. Daar boekte hij uitstekende resultaten. Toen het bij Vitesse slecht ging en Hans Westerhof werd ontslagen, kwam er voor Bos een droom uit. Als Vitesse bij hem aanklopte in 2009. Theo mocht Vitesse eindelijk trainen. Hij kreeg ''dat waardeloze team'' weer op de rail en haalde bijna Europees. Theo hield het lang vol , maar toen Vitesse door een miljardair werd overgenomen werd verwacht dat Theo andere spelers zou opstellen. Dit wilde Theo niet. Hij vond de overname jammer. ''Vitesse is niet het Vitesse meer van vroeger.''zei hij later.''Ook in het Gelredome.''De sfeer van Monnikenhuizen is niet meegekomen sinds dat we naar 't Gelredome zijn verhuisd. '' Theo ging met zijn vriend Marc van Hintum een avontuur aan bij Polonia Warshau uit Polen. De baas van de club bleek knettergek te zijn en Theo en Marc namen het allemaal totaal niet serieus. Het was amateuristisch. Theo keerde terug op Nederlandse velden bij FC Dordrecht. Zijn contract bij FC Dordrecht werd algauw met twee jaar verlengd. Theo voelde de sfeer van Monnikenhuizen weer terug.
Eind 2011 kwam er verschrikkelijk nieuws. Theo had buikklachten en ging daarvoor naar het ziekenhuis. Er werd alvleesklierkanker geconstateerd in Theo's lichaam. Het kwam bij iedereen in de voetbalwereld aan als een klap. Bij Vitesse werden al gelijk allerlei acties gedaan. Spandoeken, geld inzamelen voor het KWF Kankerfonds. Theo ging de strijd aan.''Het is zoals het is.'' Zei Theo. '' We gaan het gewoon doen.'' Hij bleef trainer van FC Dordrecht. Aan het begin ging hij het team zelfs nog trainen. Hij voelde zich nog goed. Maar na een paar maanden ging het slechter. Theo klopte bij journalist Marcel van Roosmalen aan of hij een boek over hem wilde schrijven. Marcel van Roosmalen kon niet weigeren. Zijn jeugdheld , en hij mag daar een boek over gaan schrijven. Eerder schreef van Roosmalen al boeken voor Vitesse. Hij schreef o.a. Hard Gras. Theo vond die boeken wel humor. Theo Janssen vond het een vies kutboek.'' Daar houd ik wel van.''zei van Roosmalen tijdens een lezing in het Rozet. Theo ging met Marcel een bezoek brengen aan de Geitenkamp waar Theo dus opgroeide. Theo vertelde er van alles over. Verhalen over dat hij altijd bij de snackbar rondliep bij het pleintje. Zijn lievelingseten was bami en zijn lievelingsrestaurant was Broodje Rico in de Steenstraat. Ook gingen ze naar voetbalwedstrijd van FC Dordrecht, FC Den Bosch en natuurlijk naar wedstrijden van Vitesse. Wat ook dagelijks voor kwam was de chemo in ziekenhuis Rijnstate. Als Theo's bloed goed was, gingen ze door naar het Erasmus ziekenhuis te Rotterdam voor de chemokuur. Het waren lange ritjes. Theo ging dan vaak even slapen. Zo moe was hij. Marcel van Roosmalen had eerst nog niet in de gaten dat hij met een doodziek persoon te maken had. Hij ging gewoon nog met iedereen op de foto en zei iedereen gedag. In Januari 2013 ging Theo echt flink achteruit. Het einde leek inzicht. Theo overleed op 28 februari 2013. Heel Nederland leefde mee. Bij Vitesse werd hij herdacht. In de wedstrijd tegen FC Utrecht. Van Kerkrade tot Groningen. Overal werd hij herdacht. Bij Vitesse werd er het meeste aandacht aan besteed. Theo's muziek werd gedraait en er werden foto's van zijn leven laten zien op een beeldscherm. Een paar dagen later was er nog een herdenkingsdienst in het Gelredome. Allemaal nabestaanden hielden een toespraak. Erg indrukwekkend. Een dag later werd Theo gecrimmeerd. Het boek '' het is zoals het is'' kwam in Oktober 2013 uit.